”La League is een heel goed initiatief!”
La League organiseert in samenwerking met de Eredivisie Vrouwen voetbalactiviteiten speciaal voor meiden. Profspeelsters stellen tijdens de events bij de Eredivisie Clubs een team samen van de meest getalenteerde meiden. De beste teams uit het hele land strijden komend voetbalseizoen tijdens de La League Finale voor de La League Trophy. Deelname is gratis en zowel speelsters als keepsters kunnen meedoen. Vrijdag 6 juli trapt Achilles’29 de tour af. Meiden van 9-16 jaar kunnen zich hier nog inschrijven.
Portretten van bijzondere voetbalsters
Speciaal voor jullie maakt La League portretten van bijzondere voetbalsters. Elk met haar eigen verhaal. Want als je zelf voetbalt, of fan bent van meidenvoetbal, dan is het gaaf om te weten hoe het profspeelsters is gelukt om te voetballen in de Eredivisie Vrouwen. De vrouwen vertellen over het volgen van hun hart, zichzelf zijn en over hun doorzettingsvermogen. De eeuwige vergelijking met mannenvoetbal komt aan bod, net als de ontwikkeling van het vrouwenvoetbal en de steun van hun ouders, in het bijzonder van hun vader.
Aflevering 2: Amber Verspaget
Ze studeert Sport en Economie aan de Johan Cruyff Academy, maar Amber Verspaget (20) is in hart en nieren vooral verdedigster en speelster in de Eredivisie Vrouwen. Na twee seizoenen verlaat zij Achilles’29. Komend seizoen speelt zij voor ADO Den Haag. Een gesprek met Amber en haar vader Fred, over de positie van speelsters in de Eredivisie, gelijkwaardigheid tussen mannen en vrouwen en de liefde voor de bal. “Bij een buitenlandse club spelen, dat is mijn droom.”
De tuin van haar ouderlijke woning in Best leent zich prima om kunstjes te laten zien. Vader Fred trapt gemoedelijk een balletje met zijn dochter in de breed uitgemeten tuin. Voetbal is Amber met de paplepel ingegoten. Broer Remco (17) speelt als aanvoerder in de A1 van de plaatselijke club. Fred is 25 jaar trainer geweest, waaronder twee jaar van Amber.
Snelst groeiende sport
Vrouwenvoetbal wordt steeds populairder en is de snelst groeiende sport ter wereld. Het aantal geregistreerde voetballende vrouwen in Nederland stijgt wederom, met bijna 0,7 procent naar 154.048 en dan zijn de cijfers van na het EK nog niet bekend. Het gaat ook goed met vrouwenvoetbal binnen amateurclubs. Meidenteams schieten als paddenstoelen uit de grond. De meiden voor wie het is weggelegd, krijgen steeds vaker de kans in de selectie van een jongensteams in de jongenscompetitie te voetballen. Er wordt beter naar de behoeften van meiden geluisterd. Toch is er een groter draagvlak nodig, waarbij veel partijen bereidwillig zijn om op alle niveaus verandering tot stand te brengen. Het leek er na de winst van het EK op dat de media-aandacht voor voetballende vrouwen een hoge vlucht zou nemen. Maar dit “valt tegen”, concluderen Amber en Fred. Amber: “De aandacht voor Eredivisievrouwen beperkt zich bij de NOS tot een minuut voor een wedstrijdverslag. Als we geluk hebben. Dit zou ik graag anders zien. Er wordt zo veel naar mannenvoetbal gekeken. Ik denk niet dat de kijkers de tv uitzetten als de Eredivisie Vrouwen aan bod komen.” Fred: “Of de uitzending ermee beginnen of eindigen. Vrouwenvoetbal hoort er toch gewoon bij.” Amber: “Toen onze wedstrijd tegen SC Heerenveen werd uitgezonden is mijn doelpunt afgekeurd. Maar deze gebeurtenis kwam niet eens voor in de samenvatting. Zo jammer.”
La League
Amber: “La League motiveert meiden, ondersteund door hun vader en andere fans, om te voetballen en zolang mogelijk door te spelen. Dat vind ik een heel goed initiatief. Het is goed voor de Eredivisie. Ik vind ook dat we dit verdienen als vrouwenvoetballers. We trainen elke dag om beter te worden en het is leuk als dit gewaardeerd wordt. Daar helpt de doelstelling van La League natuurlijk erg bij! Ik was aanwezig bij de opening van de Eredivisie in september, seizoen 2017-2018, mede georganiseerd door La League. Ik heb meegespeeld in de wedstrijd tegen de BN’ers. Mijn vader liep met mij het veld op. Heel bijzonder. Bij het La League event bij Achilles’29 vorig jaar heb ik meegeholpen bij de vader-dochter wedstrijd. Daar was een meisje met wie ik nu nog steeds regelmatig contact heb. Ze komt naar sommige wedstrijden en liep een keer met mij mee in de line up. Dit jaar ben ik er zeker weer bij, nu voor ADO Den Haag.”
Steun vader
Moeder Yolanda heeft in de jaren tachtig als tiener zeven jaar gevoetbald. Ze begrijpt hoe belangrijk steun is, juist van een vader. Haar vader was het niet eens met haar keuze om op voetbal te gaan. In de jaren tachtig was het niet gebruikelijk te voetballen. Ze heeft erom gezeurd tot hij toestemming gaf en bleek het fantastisch te vinden. Soms hebben vaders een zetje in de goede richting nodig. Yolanda’s vader reed het meidenteam daarna naar alle wedstrijden. “Er bestond één meidenteam. We wonnen of verloren met 10-0 want er was geen gelijkwaardigheid.” Voetbal heeft een centrale plaats in het gezin. De liefde tussen Ambers ouders ontstond ook op het voetbalveld. Yolanda: “Fred was trainer van de jeugd. Hij stond op de andere helft van het veld training te geven. Fred: “Ik keek meer naar haar dan dat ik de jongens trainde”, zegt hij grinnikend.
De steun van haar ouders is onmisbaar, vertelt Amber. “Als mijn ouders mij vroeger niet naar alle trainingen, wedstrijden en de KNVB-activiteiten hadden gebracht, was ik nooit zover gekomen. Ik was zes jaar toen ik begon met voetbal. Ik keek met papa naar mijn neef en zijn vriendjes. Ik zat toen op dansen en tennis, maar ik vond voetbal zo leuk om te zien dat ik er ook op wilde. Zo kwam ik terecht in de F8.” Daarna volgden de F4 en F1. Amber heeft nagenoeg altijd als enige meisje in de selectie gespeeld. Het laatste jaar in de C1 werd zij aangesteld als aanvoerster van het team met jongens. Amber: “Ik durfde de jongens wel op hun plek te zetten. Ze hebben respect voor mij. Buiten het veld kwamen we ook bij elkaar op de verjaardag.” Fred: “Amber is wel iemand die de leiding neemt’. Amber: “Ja, maar in de puberteit werd het moeilijker. Ik douchte altijd samen met de jongens maar als je ouder wordt doe je dit niet meer. Bij uitwedstrijden werd ik af en toe in een oud hok gestopt om mij om te kleden. Ik maakte mij daar niet zo druk om. Wat ik wel lastig vond is dat de jongens in mijn eigen team anders tegen mij gingen doen. Ondanks dit bleef ik zin hebben in voetbal, omdat ik het voetbal leuk vind, maar niet meer om het team.” Ze vindt het lastig om voorbeelden te noemen. Haar moeder weet nog wel dat ze soms huilend uit de training kwam. Amber: “Ik kreeg geen ballen meer. Ze gingen stoer doen. Het was niet omdat ik niet mee kon komen. Een keer na een wedstrijd dacht ik: ‘Het is klaar.’ Als ik de jongens van mijn oude club nu tegenkom, tonen ze veel interesse in wat ik doe. Drie vrienden van mij hebben een seizoenkaart en zijn er iedere thuiswedstrijd bij. Eigenlijk heb ik best veel jongensvrienden die er voor mij zijn.”
‘One of the guys’
Amber: “Ik voetbalde met mijn broertje in de buurt op een stenen veldje. Meiden uit mijn klas keken naar de jongens terwijl ik ermee aan het voetballen was. Ik was one of the guys. Bij mijn club was het goed geregeld, want ik heb tot de C1 bij de jongens gespeeld. Daar leer je toch het meeste van. Al was niet iedereen daar blij mee. Een trainer zei ooit: ‘Uiteindelijk gaat het erom dat we de jongens opleiden tot het eerste van de Wilhelminaboys, en jij zal nooit bij de Wilhelminaboys gaan spelen. Dus eigenlijk hou je een plek bezet voor een andere jongen.“ Fred: “Het ligt dus aan het beleid van de club hoeveel kansen meiden krijgen.” Amber vervolgt: “Toen ik op voetbal ging, kwam ik al snel in beeld bij de KNVB en via regionale talentendagen voetbalde ik door heel Nederland. Ik kreeg een uitnodiging voor het Nederlands Elftal Onder-15 jaar. In eerste instantie viel ik af, maar ik werd daarna weer opgeroepen. Tegen België scoorde ik. Op mijn 16e deed ik mee aan een oefentoernooi In Portugal. CTO Eindhoven riep mij op. Ik heb nog twee jaar thuis gewoond omdat ik in Best woonde en school en voetbal goed te bereizen was. Nadat ik mijn havodiploma op zak had, ben ik verhuisd naar Eindhoven. Ik dacht in eerste instantie ‘Hier ga ik niet wonen, hoor.’ Het leek net een ziekenhuis. De alarmbellen hingen er nog. Maar het is mooi opgeknapt. Het was eerst een klooster, maar werd later verbouwd tot campus met grote woonkamer. Er wonen ook andere sporters zoals judoka’s en zwemmers. Iedere dag maak ik gebruik van de maaltijdvoorziening.”
Droom
Amber: “Ik ben heel blij met de transfer naar ADO Den Haag. Twee jaar geleden trainde ik al eens met het team mee en ik heb ADO altijd in mijn achterhoofd gehouden. De faciliteiten zijn goed en het niveau is hoger dan bij Achilles’29. Ik zal mijn vriendinnen missen, maar er komt iets moois voor terug. Ik ga ervoor! In de toekomst zou ik graag bij een buitenlandse club spelen, dat is mijn droom. Het liefst in Engeland. De speelwijze van de Engelsen past het beste bij mij. Duels spelen vind ik leuk. Ik speel vooral vanuit mijn taak. Fred: “Voor een volledig betaalde carrière moet ze naar het buitenland, denk ik.”
Hulp
Fred: “Amber heeft een open persoonlijkheid en is een doorzetter.” Amber: “Ik ben gedreven en zal er echt voor gaan. Ik vind het moeilijk als we verliezen maar papa zegt dan dat ik mij eroverheen moet zetten. Fred: “Na de wedstrijd pak ik wel eens papier waarop we situaties bespreken hoe Amber het beter had kunnen doen. We bespreken nu minder want we eten apart. Amber laat telefonisch weten of ze komt slapen of niet. ‘Oké, je eten ligt in de kliko’. Tja, ze is 20, hè. Als je profvoetballer wilt zijn, moet je er wel voor gaan. Als je als ouders niets om voetbal geeft, dan kun je je kind ook niet goed stimuleren. Er zijn geen wedstrijden die we overslaan.” Amber: “Toen ik voor de interland naar Portugal ging vergezelde mijn hele familie mij, ook mijn nichtje, opa en oma. Ik heb daar geluk mee. Niet elke ouder doet dit. Het scheelt ook dat ze allebei van voetbal houden. Het weekend was doorspekt met voetbal. Voorheen voetbalde ik op zaterdag zelf en op zondag keken we naar papa. Als kind moeten ouders je overal heen brengen. Als dat om welke reden niet lukt, dan houdt een eventuele carrière in het voetbal al op.” Fred: “Als mijn zoon Remco de mentaliteit van Amber had gehad, had hij ook in deze situatie kunnen zitten. Ik heb het losgelaten. Ik heb er wel met hem over gesproken, maar hij wil niet. Jammer. Hij gaat voor de opleiding management Retail. Ook leuk.”
Door Susan Rozemeijer
Diverse artikelen:
Achilles’29: site Achilles’29, site La League, De Brug Nijmegen, Fb Achilles’29, degroesbeek.nl
https://www.achilles29.nl/vrouwen/la-league-eredivisie-clubs/
https://laleague.com/la-league-is-een-heel-goed-initiatief/
http://www.degroesbeek.nl/sport-nieuws/93524/la-league-meidentoernooi-bij-achilles-29/
https://www.brugnijmegen.nl/nieuws/sport/454507/la-league-meidentoernooi-bij-achilles-29-